Dag 9: Van Kanab naar Springdale

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle reacties op facebook, twitter en onze blog. Leuk om te lezen dat jullie met ons meegenieten!

We hadden vandaag een ‘soort’ van rustdag ingepland. In verband met de warmte en omdat er om 12 uur gevoetbald werd en om 18 uur gebasketballd, was het plan om niet te veel te gaan doen vandaag. Om 8 uur hebben we afgesproken om even te skypen met mijn ouders. Ze hebben tenslotte speciaal voor onze vakantie een webcam gekocht en die moeten ze natuurlijk wel gebruiken. Eerder was niet mogelijk omdat we of geen goede internetverbinding hadden of omdat zij sliepen of wij. Alles gaat goed met ons hondje en we kunnen haar ook nog even zien. Afgevallen is ze nog steeds niet J. Heerlijk om even te kunnen kletsen en iedereen weer te zien. Julian heeft even later ook zijn ouders op msn. Na opnieuw een ontbijt met aardbeien, stoppen we weer al onze spullen in de koffers en de auto en gaan we op weg naar Zion. Dat is vanaf Kanab maar zo’n dikke 40 miles rijden. We komen nu voor de 3^e keer in Zion maar de route ernaar toe gaat nooit vervelen. Prachtig die rode rotsen. Bij de ingang van Zion kopen we meteen een parkpass voor alle nationale parken voor $80. Deze is een dik jaar geldig en je hebt dan toegang tot alle nationale parken en monumenten. Voor ons stoppen een 5-tal trikes en één van de dames zet haar trike op de rem, opent een deurtje op de achterkant van haar trike en probeert weer op haar trike te stappen. Met de nadruk op probeert. Ze is al een beetje op leeftijd en heeft enige moeite om haar been zo hoog op te zwaaien. Ze pakt vervolgens met haar rechterhand het rechterhandvast van haar trike vast en probeert het nog een keer. Ze verliest vervolgens haar evenwicht en geeft vol gas. Veel lawaai, maar gelukkig had ze de trike op de rem gezet, anders hadden er flinke ongelukken kunnen gebeuren. Wel valt ze op haar achterhoofd, maar ze heeft gelukkig een helm op. We hebben erg moeite moeten doen om ons lachen in te houden, want het zag er klungelig uit. Vervolgens rijdt ze haar trike net naast een vriendin en op 1 cm na botst ze er bovenop… Gelukkig gaan ze na het tollhokje even pauzeren, want daar willen we niet graag achter rijden. We besluiten om de Canyon Overlook te lopen. Dat is een wandeling van 1 mijl (heen en terug) en gaat naar een uitkijkpunt waar je de weg waar je overheen rijdt goed kan zien. Dit uitkijkpunt bereik je via rotsige paden die deels zijn afgezet door hekken. Het is een prachtig uitkijkpunt dat je met weinig moeite kunt bereiken.

Terug bij de auto besluiten we eerst naar het Visitor Center te rijden om te vragen of we de Narrows kunnen wandelen. Dit blijkt geen probleem te zijn. Omdat we vanochtend hebben besloten om vandaag op het gemakje te doen, moeten we één van de geplande wandelingen laten vallen: Observation Point of the Narrows. Gezien het warme weer, lijkt het ons heerlijk om de Narrows te lopen (je loopt dan voor een groot gedeelte door water), dus Observation Point trail valt af. Het is nog maar 11 uur en inchecken kan vanaf 15 uur. Julian wil wel heel graag de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Portugal zien, dus we besluiten de stoute schoenen aan te trekken en ons gewoon te melden bij de receptie van de Desert Pearl Inn in Springdale. Dit is een heerlijk hotel, waar we 2 jaar geleden ook hebben geslapen. Wel aan de dure kant, maar dat moet af en toe ook kunnen. Omdat 11 uur pas uitchecktijd is moet de receptioniste iet wat schuiven tussen de kamers (het hotel is helemaal vol), maar ze maakt er verder geen probleem van. Dat is pas service! Als we in de hotelkamer zijn, kijken we even snel op ESPN en we hebben geluk op ESPN1 wordt NL-POR uitgezonden en D-DK wordt op ESPN2 uitgezonden (en die zender hebben we niet). Ik gooi nog even snel 2 wasjes in de wasmachine en Julian kijkt alvast het begin van de wedstrijd (wat een traditionele taakverdeling weer…). Daarna gooi ik nog even 2 reisverslagen op de blog (we staan inmiddels al achter). Helaas we liggen eruit, heb ik voor niets die dingen voor om de autospiegels gekocht (die liggen nog ergens in de koffer). We besluiten om toch nog even het park in te gaan en we pakken vervolgens de shuttlebus naar Zion en komen voor het eerst deze vakantie Nederlanders tegen. Ook zij hebben net naar de wedstrijd gekeken (en zijn nog in het oranje). Zij stappen de volgende halte uit en vervolgens stappen er weer Nederlanders in! Toch gezellig om even in het Nederlands te kletsen. We stappen bij de halte Weeping Rock uit. We willen de wandeling naar Hidden Canyon doen. We wisten dat deze streneous was, maar hadden niet verwacht dat de wandeling zo steil omhoog zou gaan! Het is behoorlijk zwaar zo in de zon en we stoppen af en toe in de schaduw om even wat te drinken. Nadat we eindelijke alle switchbacks hebben gehad, gaat het pad over in mul zand. Terwijl we even zitten te puffen, komen we tegenliggers tegen; Nederlanders! Ze zeggen dat we er voorlopig nog niet zijn, maar dat het wel de moeite waard is. Nou, we gaan met goede moed verder. Niet veel verder komt een smal gedeelte waar je langs een diepe afgrond loopt. Op de aller smalste gedeeltes zijn kettingen gehangen zodat je je kan vasthouden. Hier moet je geen last van hoogtevrees hebben.

Uiteindelijk houdt het echte pad op en dan ben je in Hidden Canyon. We lopen hier nog verder en op het pad liggen diverse obstakels in de vorm van rotsblokken. De ene versperring is wat makkelijk om over te klimmen dan de andere, maar het is leuk wandelen. Ook is het lekker koel omdat je in de schaduw loopt.

We zien hier weer veel eekhoornachtige beestjes en kleine hagedisjes. Omdat om 18 uur de NBA begint draaien we ons op een gegeven moment om en beginnen aan de terugweg. Het uitzicht vanaf de switchbacks is prachtig. We zijn binnen de 3 kwartier weer beneden, waar we heen bijna 2 uur over gedaan hebben, zo steil was het! Als we beneden aankomen staat de shutle die ons weer terugbrengt al klaar, dus we hebben geluk (nu rijden die dingen bijna om de 5 minuten, dus je hoeft nooit lang te wachten. Als we weer op onze hotelkamer zijn, is de wedstrijd nog maar net begonnen. Van de rustdag is dus uiteindelijk weinig gekomen en volgens Julian was dit één van de zwaarste wandelingen die we ooit hebben gelopen...