Dag 8: Kanab

Toen we in maart hadden gehoord dat we geen tickets voor de Wave hadden gewonnen, heb ik bij Terry Alderman een reservering gemaakt voor White Pocket. Dit is een afgelegen rotsplateau, dat bestaat uit versteende zandduinen.  Het gebied ligt erg afgelegen en om er te komen moet je over diep los zand rijden. De kans dat je auto blijft vastzitten is dan ook erg groot. Vandaar dat het ons beter leek om een gids in te huren. We hebben vanochtend ontbijten met broodjes met aarbeien, een heerlijk begin van de dag! Om 8 uur moesten we ons melden bij Terry. Gelukkig lag ons hotel om de hoek bij zijn fotowinkel, dus we hoefden niet ver te lopen. Terry was er al dus we konden meteen instappen. Er stonden al bijna 187.000 miles op de teller van zijn Jeep, maar dit was één van zijn favoriete auto’s (hij had er een stuk of 5). Deze was nl. handgeschakeld en klein dus wendbaar. We hebben leuke gesprekken gehad met Terry over zijn leven in Kanab en ook wist hij veel te vertellen over de omgeving waar we reden. Onderweg kwamen we nog een hertje tegen die vlak langs de kant van de weg stond te grazen, gelukkig stak hij niet over. Ik vroeg hem nog of hij wel eens gestrand was, en ja dat was wel eens voorgekomen, maar hij had het altijd weer tot thuis kunnen redden. Na 60 miles over de gewone weg, reden we de dirtroad op. Dit was de House Rock Valley Road. Voor de meelezers: deze hadden we op weg naar Buckskin Gulch ook genomen, alleen deze keer kwamen we van de andere kant. Vlak na het begin van deze dirtroad stopte Terry om wat lucht uit zijn banden te laten, dan is het risico dat je vast komt te zitten in het zand kleiner. De eerste 10 miles reden we over een wat hardere ondergrond (kiezels) en daarna ging de weg over in mul zand. Precies vanaf dat punt ging de auto vreemd doen… hebben wij weer! Het leek net of de benzinetoevoer af en toe weg viel, zodat we geen ‘bumpy-ride’ hadden maar een schokkerige bumpy-ride. Daarbij hoorde we ook nog af en toe harde tikken en ging de auto een vreemd huil-geluid maken. Op een gegeven moment (ik zat achterin) kwam er of een soort stofwolk uit mijn zitting maar het had net zo goed rook kunnen zijn. We zijn even gestopt, maar konden niets vinden, dus toen reden we weer verder. Nou, ik zat daar toch wel met geknepen billetjes… je wilt echt niet vast komen te zitten 20 miles van de bewoonde wereld. Na bijna 3 uur rijden waren we dan eindelijk op de plaats van onze bestemming: White Pocket. Terry vertelde ons waar we naar toe moesten lopen (paar 100 meter) en waar we absoluut vergeten moesten om een kijkje te nemen. We spraken af dat we uiterlijk over 3 uur weer terug zouden komen bij de auto. Hij ging kijken of hij erachter kon komen wat er met de auto aan de hand was. Gelukkig waren er nog wat andere mensen op de parkeerplaats, dus die dachten ook mee. Nou ja, we hebben ze daar maar achter gelaten en zijn begonnen aan deze expeditie. Ik vond het erg jammer dat Terry niet mee kon, want ik had gehoopt om nog wat fototips te krijgen, maar goed het was toch ook wel fijn om weer veilig thuis te komen vanmiddag. White Pocket is prachtig. Heel apart dat er zo iets bestaat in de middle of nowhere. Wat een prachtige combo van kleuren (rood en wit en af en toe ook geel) en wat een aparte vormen. We hebben uiteindelijk ruim 2 uur heerlijk rondgelopen in dit stukje mooie natuur.

Toen we weer terug waren bij de auto, was er nog een gids met een (Chinese) toerist die de hele tijd ‘awesome’ riep en zij zouden voor ons uit rijden en af en toe stoppen om te kijken of we niet vast kwamen te zitten. Terry had nl. het probleem niet kunnen vinden, maar de auto startte gewoon en het probleem werd niet erger. Nou ja, op hoop van zegen dan maar. Julian adviseerde me om mijn riem maar niet vast te doen in het geval we uit de auto moesten springen als er brand uitbrak J. Maar uiteindelijk zijn we uit het zand gekomen en ook over de rest van de dirtroad hadden we geen problemen. Wel viel nog steeds af en toe de benzinetoevoer weg, dus het was wel een schokkerig ritje. Rond 4 uur waren we weer terug in Kanab. We waren blij dat we het gered hadden. Achteraf gezien vond ik dat we wel korting hadden kunnen bedingen op de excursieprijs (Terry was uiteindelijk alleen onze chauffeur en niet onze gids), maar aan de andere kant heeft hij er ook voor gezorgd dat we weer veilig thuiskwamen. Nou ja, laten we maar zeggen dat we er een dubbel gevoel aan over hebben gehouden. Maar één ding is zeker: White Pocket is prachtig en we hadden het niet willen missen!